Op zoek naar harderkuit

In het kookboek dat ik aan het vertalen ben, staat een recept voor tarama. Het is een heel simpel gerecht, met niet meer dan 5 ingrediënten, die eigenlijk ook alleen maar goed door elkaar gemengd hoeven te worden in de keukenmachine. Het Franse boekje geeft als prijsindicatie 'goedkoop'.

Het eerste ingrediënt is 300 g d'oeufs de mulet fumés, oftewel gerookte harderkuit. Hm, dat ken ik niet - even op internet zoeken. En wat me niet vaak gebeurt: het internet kent het ook niet. 'Gerookte viskuit' geeft nog wel een paar hits, maar voornamelijk berichten van mensen die het niet hebben kunnen vinden.

Dan maar de visboer bellen. Nee, dat verkopen ze niet. Ze willen als alternatief wel een spekbokking voor me slachten, maar dan moet je maar afwachten of je hom of kuit krijgt. En je moet natuurlijk wel de hele bokking betalen.

Het Nederlands Visbureau dan. Het wordt even stil aan de andere kant van de lijn. Als ik mijn telefoonnummer wil achterlaten, zullen ze me terugbellen. En dat doen ze ook netjes. Het advies is dat ik maar met Schmidt Zeevis in Rotterdam moet bellen. Als zij het niet weten, weet niemand het.

En ja, bij Schmidt Zeevis weten ze er alles van. Gerookte harderkuit is het hoofdingrediënt van tarama. Dat verkopen ze in emmers van 2,5 en 5 kilo. Veel makkelijker dan zelf maken.

Wat nu? De uitgever bellen. Kookboeken hebben een opmaak die vastligt, een recept weglaten is dus geen optie. We komen erop uit dat ik de betreffende pagina gewoon vertaal en er een notitie aan toevoeg dat de kuit in Nederland niet verkrijgbaar is. Ook de aanduiding 'goedkoop' moet er natuurlijk uit.

Deze actie roept herinneringen op aan de tijd van voor het internet, toen vertalers alles wat ze niet wisten bij deskundigen moesten navragen. En ik moet zeggen: het had toch ook wel weer wat...